ağladıkça düz yazı

“aladka”

gecenin sabah bilmem kaçı,
ellerim yazma yetisini yitirdi sayılır titriyorum şimdi,
kendimi bir bok sanmanın ışığında mumlarda eşlik ediyor bana.
hani bir nefes ile söner ya bende aynen öyleyim şimdi

efkar dert meşk derken içilen alkol ile kahrolan düşünceler
örümcek ağları örüyor kafama.
içinden çıkılmaz bir hal aldı bu durum

her bir taraftan soru ve sorun yağıyor.
kim neden kaçıyoru sorgulamadan,
kalıveriyorum her gece
daha da manasız bir sorunun buyrugunda.

uzun oldu uykular ile aramda bir bağ kuramayalı.
oysa o kadar çok seviyorum ki düş görmeyi..

düşleri gerçekleştirmek için en iyi yolda bu değil mi zaten ?
uyumak…

ama uyuyamıyorum da,
hayat her sabah bana en erken saatte kalkmayı şart koşsa da olmuyor.

düşleri gerçekleştirmek için bile kapayamıyorum gözleri,
gün içinde sahte patlayan afyon tatmin ederken,
bu seferde saniyeleri ıskalıyorum.

ve yıllar sonra..
bundan çok yıllar sonra
eger vüdüdum mevcudiyetini korumakla iştigal olursa hala,
bir de hafızam beni yanıltmazsa,

sanırım çevremdeki arkadaslarımdan hatırlayabildiklerim
ve halen kazık yemediklerim
anlatacaklar bana hayallerimi.

sonlara gelirken hele,
her kimle neyi paylaştığımı da dejavular sayesinde bileceğim.

içmek için yalvaracağım son sigaradan daha da beteri,
onu yakmak için gazı olmayan çakmağı hırpalamak olacak esasen,

yanağımdaki yaş da hüzünden değil,
sigarayı yakabilmenin mutluluğu ile
gözüme kaçan dumandan ibaret olur muhtemelen…