Volkan Konak ile tanıştığımda 5 yaşındaydım. Bana müziği sevdirdi. Şan ve piyano öğretti.
Kuzenimi konservatuara hazırladı. Bugün Türkiye’nin en iyi çelistlerinden biri olan adaşı Volkan abimi, viyolonsel tercih etmeye ikna eden yine kendisiydi. Halam da çok severdi onu, zaten hayatımıza da o soktu. Halam muhteşem bir solistti.
İnsanın da, sesin de, müziğinden hasından anlardı. Toprağı bol olsun.
Biz Volkan Konak ile en son geçen yaz haberleşebildik.
O Kınalı Ada’da benim gidemediğim bir dost sofrasındayken konuştuk.
“Ha bu ağbin artuk yaşlandi, uzun saçlari de ağardi, kim bilur sen ne haldesun” demişti bana. Ben de dedim ona ki “la sen hepimizu gömersun oyle konuşik etma”.
Olmadı.
93 yılında ilk albümünü yayınladığında biz karadenizliler için bir devrim yarattı Volkan Konak. Karadeniz’i ve liriğini kimsenin alışık olmadığı şekilde modern pop ve flamenko ezgileri ile coğrafi sınırlarının dışına taşıdı. Yörel karadeniz ezgilerini ulusallaştıracağından ve modern bir ozana dönüşeceğinden habersizdi belki de.
İçinden geldiği gibi yazdı, besteledi, söyledi, yorumladı. Yetmedi her şarkının tek tek hikayesini anlattı. Üzüldü şiir okudu. Sevindi fıkra anlattı. Kültürümüzü, şiirimizi, hikayelerimizi en saf ve temiz halleriyle yorumladı. Çok kişiye ilham oldu.
Devrimciyim derdi ama onun devrimciliği ideolojilerin ötesinde bir referansla romantizme, demokratlığa, kültürel ve milli değerlere, emeğe ve en çok da Atatürkçülüğe ve laik Türkiye Cumhuriyeti’ne işaret ederdi. Bu yüzden ne milliyetçilere, ne kemalistlere, ne devrimcilere beğendirebildi kendini.
Ama yüreğini bir kere gören istemsizce severdi O’nu.
Hoşçakal canım abim. Hayatımıza, ailemize, hayallerimize kattığın güzellikler için sana minnettarız.
Şimdi sen toprak oldun. Biz yağmur olduk, bulut olduk.
Maçka’da buluşacağız.
https://x.com/yicit/status/1906729316408238315