Tüm dünya gözünü dikmiş, kendi halinde 40bin ancak basan bir mizah dergisinin, neredeyse 5 milyon adet basılacak olan sayısını beklerken, Türkiye’de bu konuyu konuşmak, gazetelerdede yazmak, televizyonlarda konuşmak otosansüre tabii hatta ayıp.
Bir hafta önce arkadaşlarını kaybetmiş olmanın verdiği acıyla öfke, kin ve nefret çizmek yerine ağlayan bir peygamber resmederek yapılan naif bir dokunuşun erdeminde suç bulacak ve dergi kapağının yayınlanmasına yasak getirecek kadar da korkak olmuşuz.
Hele hele, 5 milyon baskı ile 25 ülkede yayınlanıyor olmasına karşın, çizerlerin “En Önemli Ülke Türkiye” dediği bir atmosferde tüm dünyanın da gözleri üzerimizdeyken; barışın, kardeşliğin, hoşgörünün ve özgürlüğün üzerine bir avuç kara toprak da biz atmış olmadık mı?
Ne olduysa oldu artık.
Bu son olsa keşke.
Bir yanıt yazın