Her yer karanlık.
Maskeler yüzlerinde ruhların
Hrant’ın kardeşliği uyur.
Çığlıklar içinde bir adam,
“kahramanları” avunur.
Derken bir perde kalkar gözlerimizden…
tarihin en meşhur trajedilerinden biri başlar,
Mertliğin bittiği noktada
bir kılıç saplanır sahneye
Der ki sana;
Hepsi aynı!
Sözler aynı,
katil aynı,
mazlum aynı,
kurban aynı,
İhanet.
Aynı!
Macbeth de şaşar olur
Sür’atle nasıl da değişti halim,
Almaz bunu havsalam hayalim.
Kılıç kalkar sahneden,
Son kez zalimin elinden.
Tam iyiler kazandı derken
Saplanır bir başka elden..
Zalimin zulmü
Kulun kulluğu,
yoksulun yokluğu
devam eder kaldığı yerden
Her yer karanlık
sonra
pür nur o mevki
kalkıp gidilir sahneden..
Bir Macbeth geçer içimden
Oyun Atolyesi’nde
dostları düşünürken..
Bir yanıt yazın